(1988/6) Boodschappers zijn wispelturige dingen. Ze zwiepen naar boven maar willen niet meer terug (te veel wind); ze willen niet of nauwelijks naar boven (te weinig wind); ze gaan slingeren (asymmetrisch zeil) - kortom, ze geven je niet dat luie plezier van precies te doen wat jij wilt zonder dat je daar iets anders voor hoeft te doen dan toekijken en genieten. Het zal de lezer duidelijk zijn dat ik het nu dus niet heb over de lastdragende monsters waarmee mensen hun dure fotocamera's durven toevertrouwen aan de Griekse goden van de wind, Boreas en Zephyr. De meest effectieve boodschapper die ik tot voor kort bezat was het vliegend rolgordijn, onder de naam "wegklapterug" beschreven in VLlEGER 5/82. Toch heeft ook dat ding de neiging bij wat te veel wind niet helemaal op te rollen en dus te veel wind te vangen om echt vlot terug te komen. Een traditioneel exemplaar met driehoekig zeil is vaak niet stabiel-, bovendien is het T-punt erg lastig scharnierend te maken (of kan iemand daar eens echt goede tekening voor publiceren?).

Uitgaande van dat scharnierprobleem kwam ik op de gedachte de as (of beter misschien de ra van het zeil) dwars door het midden van een aluminium of plastic pijp te voeren er blijft altijd genoeg ruimte over voor de taster/ontkoppelaar van ijzerdraad die door de buis heen naar achteren loopt. Zoals op de foto's goed zichtbaar is, maakte ik een zuiver symmetrisch zeil door een stuk dun glasfiber (2 á 3 mm) te buigen en aan de "ra" te bevestigen. Bij het kleine exemplaar boorde ik daartoe twee gaatjes in een stug kraanleertje (wat dus tegenwoordig van rubber is) en klemde het zaakje vast.
Het was natuurlijk veel handiger geweest als ik in plaats daarvan meteen twee korte stukjes plastic slang met kleine gaatjes erin had genomen, maar op zo'n idee kom je natuurlijk pas later, als dat lastige bore in een stukje rubber eindelijk gelukt is. En bovendien, het écht lastige komt nu pas het vaststikken van het spinnaker. Maak ruime zomen, dan gaat dat nog het best.

De kleine boodschapper heeft een aluminium ruggegraat (de buizen waar de taster/ontkoppelaar door loopt, zie tekening) van 13 mm 0; de hoogte van het zeil is dezelfde als de lengte van de ruggegraat: 35 cm. De ra is ook 35 cm. Het gat boor je het beste met behulp van een boorkolom of -standaard. De ra moet natuurlijk niet rechts of links kunnen schuiven- je sluit hem op aan weerszijden van de ruggegraat door middel van twee klemmende ringetjes, doorboorde stukjes plastic slang of stijf gerold plakband.

Het grotere exemplaar maakte ik om ook bij het spreekwoordelijke zuchtje wind, als alleen mijn grote delta (basis 270 cm, 10 mm aluminium staander, 6 mm glasfiber spanner en vleugelstokken, totaal 450 gr = ongeveer 200 gr/M2 ) de lucht in wil, en daar da-n met een minimum aan kracht aan het eind van de lijn zweeft, te kunnen spelen. Eisen: een groot zeil en minimaal gewicht. Bezwaar: vervoerbaarheid. Daar is dus niets aan te doen. Oplossing: electriciteitsbuis 16 mm 0, een stukje rondhout 6 mm 0, 2 meter glasfiber 2 mm 0 uit één stuk, ijzerdraad, plakband, wat plastic slang. De ruggegraat is 66 cm lang. Boor een gat voor de ra OP ongeveer 3 cm van het uiteinde. Zet de ra vast met plakband of klemringetjes als boven beschreven. Maak nu 4 stukjes plastieslang van elk ongeveer 1 cm waarvan de inwendige 0 zodanig is, dat ra en glasfiber er samen goed klem in kunnen en bevestig ra en glasfiber aan elkaar met een overlap van tweemaal 15 á 20 cm. Je hebt nu een zeer fraaie, zuiver symmetrische vorm - zorg er wel voor dat je bij het overnemen van deze vorm op het spinnaker geen vervorming krijgt. Het zeil wordt 70 cm breed en 60 cm hoog en leent zich dus uitstekend voor een of andere vorm van 'versiering. Het is een groot ding in de lucht en blijft dus goed zichtbaar, in tegenstelling tot het kleinere formaat.

Veel plezier bij het spel - je zult zien, onder alle omstandigheden komen deze apparaten op topsnelheid terug. Bij het vrijkomen klapt het zeil naar achteren, het strak gespannen zeil gaat niet fladderen en biedt dus geen weerstand.